Ludzie są jak krajobrazy, które mijamy po drodze naszej życiowej podróży. Tak różne, zmienne, nieprzewidywalne. Czasami nam przeznaczone. Innym razem przypadkowe, epizodyczne wręcz lub mijane całkiem niezauważone.

Czasami wędrujemy nimi w codzienności. Bywa, że stają się rutyną. Gubią gdzieś swój blask i zdają się być całkiem zwyczajne. A potem, w chwili, w której znikają nam z oczu, okazuje się, jak były piękne, jak wyjątkowe. Jak bardzo chcielibyśmy mieć je znowu w zasięgu wzroku.

Czasami krajobraz jest dla nas toksyczny. Truje, bywa, że niszczy, obezwładnia.

Często to krajobraz nas hartuje. Stawia przed nami przeszkody, podnosi poprzeczki, daje nam wybór. Poddać się albo zwyciężyć. Krajobraz bywa dla nas próbą, lekcją, najlepszym nauczycielem.

Czasami to on nas uskrzydla. Samym tylko swoim byciem, niesie nas niczym na skrzydłach wiatru.

Bywa, że krajobraz jest nam dany tylko na chwilę. Pojawia się, kiedy zupełnie się go nie spodziewamy. Wyłania się nagle zza zakrętu i zachwyca. I choć na moment tylko był z nami, zostaje już na zawsze. Niczym tatuaż na sercu, tak odległy a duszy jakby najbliższy.